علی علیه السلام

فارغ از هر دو جهــــــــــانم، به گل روى على

از خُم دوست جوانم، به خَم موى على

طى كنم عرصه ملك و ملكوت از پى دوست

یـــــــاد آرم به خرابات، چو ابروى على

ترجیع بند:

نقطه عطف

خم را بگشا به روى مستان

 بیــزار شو از هـــوا پرستان

از مــن بپذیر رمـــــز مستى

  چون طفل صبور، در دبستان

آرام ده گُــل صفــــــــا باش

 چـون ابــــر بهار در گلستان

تـاریخچــــــــه جمال او شو

 بشنو خبر هــــــزار دستـان

بردار پیالـــــه و فرو خـــوان

بر مى زدگـان و تنگدستـان

اى نقطه عطف راز هستى

بر گیر ز دوست، جام مستى

من شاهد شهر آشنــایم

من شـاهـم و عـاشق گدایـم

فرمانده جـمع عاشقــانم

 فـــرمانـبر یــــار بیـــــوفایــــم

از شهر گذشت نام و ننگم

بــــازیــــچـه دور و آشنــــایم

مست از قـدح شراب نابم

دور از بـــــرِ یــــــار دلــــربایم

ســازنده دیر عاشقـــــانم

بـــازنـــــده رنـــد بینــوایـــم

این نغمه بر آمد از روانـــم

از جــان و دل و زبـان و نایم

اى نقطه عطف راز هستى

بر گیر ز دوست، جام مستى

رازى است درون آستینــــم

رمزى است بـرون ز عقل و دینم

در زمره عاشقان سر مست

بـــى قیــد ز عــــار صلح و كینم

در جـرگـه طیــــر آسمـــانم

در حـــلقــه نــــمــلــه زمینـــــم

در دیده عـــاشقان، چنــانم

در مــنظـــــر سالـــكـان، چنینـم

دلبـــــــــاخته جـــــمال یارم

وارستــــــه ز روضــــــه بــــرینم

با غــــــمزه چشم گلعذاران

بیــــــزار ز نـــــاز حـــــور عــینـم

گــویم به زبـان بى‏زبـــــــانى

در جمــــــع بتــــان نــــــازنینـم

اى نقطه عطف راز هستى

بر گیر ز دوست، جام مستى

برخاست ز عاشقى، صفیرى

مى خواست ز دوست دستگیرى

او را بــه شـــــــرابخانـه آورد

 تا تـــوبه كنـد به دست پیـــــــرى

از عشق، دگــر سخن نگوید

تا زنـــــده كنـــــد دلش فقیـــــرى

درویش صفت، اگـــر نباشى

از دورى دلــبــــــــرت بـــــمیــرى

میخانه، نه جاى افتخار است

جــــاى گنه است و سر به زیـرى

با عشوه بگو به جمع یاران

 آهستـــه، و لیك با دلیرى

اى نقطه عطف راز هستى

بر گیر ز دوست، جام مستى

اى صوت رســـــاى آسمانى،

اى رمز نـــــــداى جاودانى،

اى قله كوه عشق و عاشق

وى مرشد ظاهر  و  نـهانى،

اى جلــــــوه كامل "انا الحق"

در عــرش مُرفّع جــهــــانى،

اى موسى صَعْق دیده در عشق

از جــــلــوه طـــور لامكانى،

اى اصل شجر، ظهورى از تو

 در پــــــرتو سرّ سَرمــدانى،

بر گوى به عشق، سرّ لاهوت

در جمـــع قــــــلندران فانى

اى نقطه عطف راز هستى

بر گیر ز دوست، جام مستى

اى دور نـــــــمـــــاى پور آزر،

نــادیـــده افــول حق ز مــــــنظر

اى نار فراق، بر تـــــو گلشن

شد بَـــرد و سلام از تــــــــو آذر

بـــردار حجـــــاب یـار از پیش

بنمــاى رُخش چــــــــو گل مصوّر

از چهــــــره گلعذار دلــــــدار

شد شهــــــر قــــلندران، منّــور

آشفته چه گشت پیچ زلفش

شد هر دو جهان، چـو گل معطّر

بر گــــوش دل و روان درویش

بر گـــــــوى به صــــد زبان مكـرّر

اى نقطه عطف راز هستى

بر گیر ز دوست، جام مستى

در حلقه سالكـــــان درویش

رنـــــــــدان صبـــور دورانــدیش

راهب صفتان جـــــام بر كف

 آن مى زدگـان فـارغ از خویش

در جمله زاهدان و مى‏نوش

در صـــورت عـالـمان و بد كیش

در راه رسیدن به دلـــــــدار

بیگـــانــــه بـود ز نوش یا نیش

فارغ بود از جهان، به جامى

در خلــــوت مى‏خورانِ دلریش

فریاد زند ز عشق و مستى

بر پــاكـــــدلان مـرده از پیش

اى نقطه عطف راز هستى

بر گیر ز دوست، جام مستى

بقیه در ادامه مطلب